ایرانِ من ؛ زیبای من ؛
مام وطن ؛ مهرآوه ی آریایی نَسَب،
ای شکوهمندِ شوریده جان ؛
پیراهنت یکسره پرگل
دامنت ؛ رنگین کمان رنگ،
در پیچ وتاب؛ قشنگ .
خرمن گیسوانت درتنگنایِ آغوشِ باد ،
ای خوش صورت ِدیو ودلبر کُش !
ای رشیدِ رَشک برانگیز ؛
ای آرمان شهرِ بی آرام ؛
تاریخ ؛ تا ابدیت ،
شرمسار تلخ کامی توست !
ای نجیبِ افتاده ازنفس؛
پای دربندِ دست درزنجیر !
ای بیگانه ویار ، جدایت ؛ شکسته دل!
ای صبور صمیمی !
اینک ؛ این تویی ، رنجیده خاطر ؛پاره پاره تن ؛ زخم اندر خمِ زخم !
هرکه از ظنّ خود تیشه بر ریشه ات زده و پیمانه پرکرده از آسمان وزمینِ
مظلومیّتت ؛
هرکس ات ؛ سهم برداشته ؛ از ماحَصَلِ "عاشقانه های خدا وخاک وفرهیخته مردمان قرن ها و اعصار دور" !
ای سوخته دل، ریخته پر ، ای سوارِ سرفراز ، کج شده کلاه ، افتاده ازاسبِ نیفتاده از اصل ؛
دورباد از ضریح نام تو زنگار !
زنهار زنهار !
بریده باد سرپنجه های درّندگان و دد منشان از ؛ بالابلند رعنای قامتت.
کورباد دیده ی دست اندازان به دشت ودَمَن ودریایت . تیرشان درچشم ؛ گریبان گیر ورسوا گرشان ؛ ناپاکی نگاهشان.
هرگزت مباد بغض درگلو ای شاه مُلکِ مُهنّای مصمّم !
ایرانِ من ؛ کشورِجان ، دست هایت در دست های اساطیر. پشتت به پاکبازی دُردانه های اهریمن کُش ات گرم !
* * * *
ای میراث داران اقتدار ایران ؛
ای ازخود گذشتگان وازخون ،
موطِن ومهد به هدایت وهمّت ، عنایت و ارادت ؛ رها کنیداز سراشیب بدخواهی بی مایگان.
ای اَبَرمردمان نام وآوازه ساز ؛
ای ارواح پاک ،
ای تاریخ سازان روزهای پراُفت وخیز ،
دردها ودغدغه هاتان ،
خلاصه بادا در یک کلام ؛
ایران عزیز ،ایران عزیز، ایران عزیز!